BLOG: De man die altijd zwaait

Een bewoonster van de afdeling Schelpenhof (PG-afdeling WoonZorgPark Loosduinen) komt op mij afgerend en zegt tegen me: ‘u kent mij toch? We zwaaien altijd naar elkaar.’ Ik zeg tegen haar dat ik haar ken en laat haar verder praten. ‘Wat fijn dat u mij kent.

Ja weet u. Ik ben vandaag zo boos! Terwijl normaal gesproken ben ik nooit zo… dat klopt toch?’ Ik vertel haar dat ik haar inderdaad vaak zie lopen en dat we elkaar dan even groeten en dat ze altijd heel rustig oogt. Ze barst in tranen uit. ‘Ik wil helemaal niet zo boos zijn, zo ben ik helemaal niet.’

Ze lijkt niet precies na te kunnen vertellen wat er allemaal gebeurd is, maar één ding weet ze wel: iemand is in haar kamer geweest zonder dat ze daar toestemming voor had gegeven. Het is haar kamer en daar mogen mensen niet zomaar naar binnen. Ze begrijpt niet hoe iemand zoiets kan doen, maar ergste van alles is dat ze niet begrijpt waarom ze zelf zo doet. Ze is nooit boos. Soms misschien een klein beetje, maar niet zo ontzettend boos zoals ze nu is. Tijdens het vertellen lijkt ze telkens weer te schrikken van haar eigen boosheid.

We praten verder en ze blijft bevestiging zoeken dat ze een rustige vrouw is. We hebben het erover dat ze vaak inderdaad rustig is. Dat rust juist heel erg belangrijk is in haar leven. Ze ontdekt weer wie ze is en dat iemand haar herkent als rustige vrouw maakt voor haar heel veel goed.

Elke keer dat ik haar nu zie lopen en mijn hand opsteek om haar te groeten besef ik hoe waardevol een klein gebaar kan zijn. Ook al heb ik haast, sinds deze ontmoeting probeer ik altijd de tijd te nemen om iedereen vriendelijk te groeten.

𝘌𝘳𝘸𝘪𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘉𝘶𝘯𝘵 | 𝘎𝘦𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘝𝘦𝘳𝘻𝘰𝘳𝘨𝘦𝘳 Saffier