Oog voor wat telt
Hoe zorgen we ervoor dat mensen met dementie zich zo prettig mogelijk voelen? Wat wil deze persoon nog? Wat geeft de bewoner een gevoel van nuttig bezig zijn? En hoe geven we deze bewoner het gevoel van zelfvertrouwen en eigen regie terug wanneer dat eerder is ontnomen?
Om op al deze vragen een passend antwoord te vinden, is Saffier een samenwerking aangegaan met de Sociale benadering van Anne-Mei The. Deze benadering heeft als slogan: Maak de mens weer mens. Door deze samenwerking willen we de strategische beweging van Saffier nog verder brengen, startend in het Domein Dementie. Met de focus op meer ruimte voor welzijn in de ondersteuning aan bewoners en hun naasten.
De Sociale benadering is een manier van denken en doen die in alles verweven is. Het draait niet alleen om begrip tonen en leuke dingen doen. Het gaat erom dat we écht aansluiting vinden bij de bewoner.
Om dit te bereiken is een relatie met de bewoner nodig op basis van gelijkwaardigheid en wederkerigheid. Je herkent vast wel dat het makkelijker is om een band op te bouwen wanneer bijvoorbeeld een nieuwe collega iets persoonlijks met jou deelt. Vanuit een ‘klik’ willen we een relatie opbouwen met de bewoners, niet meer vanuit onze functie of opleiding.
Het leven bestaat uit vele sociale rollen, denk aan ouder, zus, werknemer of teamgenoot: Wie ben jij? Op welk moment? In welke setting? Op het moment dat een mens dementie heeft hebben wij allemaal de neiging om nog maar een ding te zien: de dementie, de rol van patiënt. De mens lijkt achter de dementie te verdwijnen.
Zijn deze verschillende rollen nog van toepassing bij mensen met dementie die wonen in het verpleeghuis? Zij zijn in het algemeen immers al verder gevorderd in hun dementieproces. Maar juist bij mensen waar de dementie verder gevorderd is, is de behoefte aan (behoud van) relaties, sociale rollen en zelfvertrouwen groot. Het kan gaan om het teruggeven van alledaagse dingen die, met de beste bedoelingen, bij de verhuizing naar het verpleeghuis worden afgenomen. Kunnen we de bewoner helpen om (samen) koffie te zetten? Of samen de afwas te doen? Voor ons lijken het kleine dingen, maar voor de bewoner betekent dit een rol in het ‘huishouden’ van de ‘afdeling’, hun leefomgeving, hun thuis…
Een mooi voorbeeld hiervan is het verlenen van ‘ADL zorg’. Dit is een verzamelnaam in de gezondheidszorg voor alle handelingen die wij uitvoeren om de dag te starten in de ochtend of te eindigen voor het naar bed gaan. Vergelijkbaar met hoe we zelf ook afhankelijk zijn van gewassen, aangekleed en ontbijt om onze dag te starten. Deze handelingen gaan vooraf aan werk, school, een dagje weg, enzovoorts.
De manier waarop je naar deze zorg kijkt, is hierin bepalend. Is het een doel, een taak, om iemand gewassen en verzorgd aan het ontbijt te krijgen? Of helpen we iemand om de dag op een prettige manier te starten? Hier ontstaat een spanning tussen doelgerichte handelingen en betekenisvolle ervaringen, niet alleen in de uitvoering maar ook in de taal zelf. ‘ADL zorg’ is geen taal van onze bewoners, het zou vervangen kunnen worden door iemand te helpen om zijn of haar dag te beginnen of iemand te ondersteunen bij het klaarmaken voor een goede nachtrust.
We hopen dat deze blog ons allemaal aan het denken zet, over de manier waarop we naar elkaar kijken en hoe we hierop reageren. Maar bovenal hopen we dat we een indruk hebben kunnen geven welke verandering wij willen gaan inzetten bij Saffier, startend in het Domein Dementie.
Neem contact op met onze Projectleider Ezra Piso.
